4 στα 5 άτομα που πάσχουν από σκολίωση έχουν καμπύλες μικρότερες από 20 μοίρες. Τέτοιες καμπύλες συνήθως περνούν απαρατήρητες από το μη εκπαιδευμένο μάτι και δεν αποτελούν λόγο ανησυχίας, εφόσον δεν δείχνουν σημάδια περαιτέρω εξέλιξης.
Οι περισσότεροι ασθενείς στους οποίους έχει προκύψει προβολή του μεσοσπονδύλιου δίσκου θα νιώσουν καλύτερα μετά από 6 εβδομάδες, ενώ 7 στους 10 ασθενείς θα νιώσουν καλύτερα στους 3 μήνες από την έναρξη συντηρητικής θεραπείας.
Εφόσον δεν υπάρχουν συμπτώματα, για την αντιμετώπιση της σπονδυλολίσθησης δεν απαιτείται κάποια ιδιαίτερη θεραπεία. Αρκεί η διατήρηση της γενικής φυσικής κατάστασης του ασθενή με ασκήσεις γενικής φυσικής κατάστασης και κυρίως ενδυνάμωσης κορμού και διατάσεων, όσο ο οξύς πόνος καταλαγιάζει.
Για τη θεραπεία της σπονδυλόλυσης, συχνά βοηθά η αποφυγή της υπερλόρδωσης δηλαδή της κίνησης προς τα πίσω της σπονδυλικής στήλης, καθώς και μια περίοδος ανάπαυλας από κάποιο συγκεκριμένο άθλημα. Μετά την επούλωση του κατάγματος καταπόνησης, οι ασθενείς συνήθως μπορούν να επιστρέψουν στο αγαπημένο τους άθλημα.
Τα συνηθέστερα συμπτώματα είναι τα ακόλουθα:
- Πόνος στην πλάτη που αντανακλά στα πόδια
- Σφιχτοί ιγνυακοί τένοντες
- Μεταβολή στη στάση του σώματος
- Ύπαρξη σκολίωσης, καθώς μερικές φορές το οστό, εκτός από την ολίσθηση προς τα εμπρός, μπορεί να ολισθαίνει και προς τα πλάγια (πλάγια ολίσθηση).
Η σπονδυλόλυση παρουσιάζεται στο 3% με 6% του γενικού πληθυσμού, ενώ συχνά εντοπίζεται τυχαία, αφού τις περισσότερες φορές δεν προκαλεί πόνο στην πλάτη.
Σπονδυλολίσθηση συμβαίνει όταν ένας σπόνδυλος ολισθαίνει προς τα εμπρός πάνω σε έναν άλλο. Υπάρχουν πολλοί τύποι σπονδυλολίσθησης, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονται οι ακόλουθοι:
Η σπονδυλόλυση είναι μια αιτία πόνου στην μέση σε νέους ανθρώπους. Είναι γνωστή ως «κάταγμα κόπωσης» και, όπως πολλά κατάγματα κόπωσης στον αθλητισμό, συνήθως επουλώνεται χωρίς να εκδηλώνει συμπτώματα.
Οι περισσότερες κακώσεις της σπονδυλικής στήλης δεν απαιτούν χειρουργική επέμβαση, καθώς το κάταγμα συνήθως είναι σταθερό. Σε περίπτωση που υπάρχει ανάγκη για χειρουργική επέμβαση, ο κύριος στόχος είναι η σταθεροποίηση της κατάστασης του κατάγματος, ώστε να αποφευχθεί η περαιτέρω πρόκληση βλάβης, είτε στον νωτιαίο μυελό είτε στη φυσιολογική στάση της σπονδυλικής στήλης.
